حفاظت از محیط زیست

حفاظت از محیط زیست
به هرگونه اقدامی که برای نگهداری از محیط زیست یا جلوگیری از تخریب آن صورت می‌گیرد، گفته می‌شود.
و عبارتست از تلاشی که به منظور حفظ سلامتی محیط و انسان‌ها، در سطوح شخصی، سازمانی یا دولتی، از محیط طبیعی ایجاد می شود.
با توجه به رشد جمعیت و فناوری، محیط بیوفیزیکی گاهی اوقات نادیده گرفته می شود. برای حفاظت محیط زیست این موضوع باید به رسمیت شناخته شود و دولت‌ها باید محدودیت‌هایی علیه فعالیت‌های مخرب محیط زیست ایجاد کنند.

از سال ۱۹۶۰، جنبش‌های فعال برای حفظ محیط زیست در جهان ایجاد شده‌اند که از مسائل مختلفی در این زمینه اطلاع دارند.
با توجه به اینکه هیچ توافقی در مورد حدود و میزان اثر فعالیت‌های انسانی بر روی محیط زیست وجود ندارد و گاهی اقدامات حفاظتی مورد انتقاد قرار می‌گیرند؛
مؤسسات علمی اکنون دوره‌های آموزشی مفید و موثری را پیشنهاد می‌دهند، همچون مطالعات زیست‌محیطی، مدیریت محیط زیست و مهندسی محیط زیست، که تاریخچه و روش‌های حفاظت از محیط زیست را آموزش می‌دهند. حفاظت از محیط زیست احتیاج به بررسی فعالیت‌های مختلف انسانی دارد. تولید زباله، آلودگی هوا و از بین رفتن تنوع زیستی (ناشی از معرفی گونه‌های مهاجم و گونه‌های در حال انقراض)که بعضی از موارد مرتبط با حفاظت محیط زیست هستند.
حفاظت از محیط زیست تحت تأثیر سه فاکتور در هم آمیخته ‌است: قوانین زیست‌محیطی، اخلاق، و آموزش و پرورش.
هر کدام از این سه فاکتور، هم در سطح تصمیمات بین‌المللی و هم در سطح ارزش‌های رفتاری و شخصی، بر محیط زیست تأثیر می‌گذارند. برای اینکه حفاظت از محیط زیست اجرایی تبدیل شود، لازم است که جوامع، در این زمینه‌ها پیشرفت کرده و تصمیمات زیست‌محیطی معقول و قابل اجرایی را اتخاذ کنند.

نگرانی‌هایی که با از بین رفتن  محیط طبیعی به وجود می‌آورد، عبارتند از: صدمه به اکوسیستم و از بین رفتن زیستگاه ناشی از رشد جمعیت، گسترش کشاورزی برای امرار معاش، آلودگی، استخراج چوب و استفاده قابل توجه از چوب به عنوان سوخت.

روش‌های حفاظت از محیط زیست

• جمع آوری، دفع و بازیافت زباله :

باید از خود پرسید پس از صرف یک فنجان چای در کنار جاده، لیوان یک بار مصرف را کجا می‌اندازیم؟ چه تعداد از ما زباله‌هایمان را در کیسه زباله نگه می‌داریم تا یک سطل زباله پیدا کنیم؟ ما (همه افراد جامعه چه مسؤلان و چه افراد عادی) باید به خودمان و افراد دیگری که برای تفریح به طبیعت می‌آیند بهداشت مربوط به محیط‌زیست را یاد دهیم. ر‌ها کردن زباله‌ها و پلاستیک‌ها در محیط نه تنها موجب تکثیر پشه‌ها و باکتری‌ها و میکرب‌های دیگر می‌شود بلکه موجب آلودگی خاک نیز می‌شود، بیشتر مردم فکر می‌کنند پاکیزگی تنها مربوط به خانه است و به راحتی زباله‌هایشان را در جاده می‌اندازند. این احساس که کره زمین خانه ماست به فرد کمک می‌کند که این افکار اشتباه را کنار بگذارد، باید گهگاه به مقامات مسئول برای سازمان‌دهی دفع مناسب زباله‌ها گوشزدهایی داده شود تا برنامه‌هایی برای جمع‌آوری، دفع و بازیافت زباله‌هایی که در مناطق ریخته شده را اجرا کنند.

برنامه هایی مثل ثبت یک روز در هر ماه به اسم روز پاکسازی زمین که افراد بتوانند داوطلبانه به سازمان شهرداری و بخش زیربط مراجعه کرده و آمادگی خود را برای کمک به پاکسازی زمین (مادر هستی) اعلام کنند. اگر هر ماه یک روز اختصاص داده شود به این کار داوطلبانه و عام المنفعه جمعا 12 روز در سال افرادی داوطلب می شوند تا در حفظ محیط زیست سهیم باشند.

یا ایجاد کارتی برای دوستداران محیط زیست که به آنها این اختیار را می دهد که هر جا کاری علیه محیط زیست انجام می شود (مثل رهاسازی زباله یا روشن کردن آتش) با رعایت اخلاقیات اهمال قانون یا راهنمایی کنند.

و هزاران طرح و پیشنهاد دیگر که می توان گام به گام افراد را تشویق کرد تا مسؤلانه در حفظ محیط زیست خود سهیم باشند (طرح ها از نگارنده مقاله است)

• کاشت درخت و توقف جنگل زدایی ( که به منظور ایجاد جاده یا زمین کشاوری است):

از بین بردن جنگل‌ها به عنوان برنامه کاری پسا استعماری دیده می‌شود. البته در ایران عزیز ما درصد زیادی از گیاهان و حیوانات، به دنبال ساخت جاده‌هایی برای سود بردن از آن از بین می روند، میلیون‌ها حیوان برای سرگرمی و نیز استفاده از بخش‌هایی از بدنشان مانند عاج و پوستشان کشته می شوند. زنجیره کشتن و تخریب منجر به ویرانی اولیه طبیعت می شود. قطع درختان، میزان اکسیژن را کاهش می‌دهد، منجر به فرسایش خاک و لغزش زمین می‌شود؛ زیستگاه طبیعی حیوانات وحشی را از بین می‌برد و آن‌ها را مجبور به پیشروی به شهر‌ها و روستا‌ها می‌کند، در آنجا با گونه‌های خطرناک‌تری به نام انسان رو به رو می‌شوند و به خاطر آسیبی که برای انسان‌ها دارند، بی‌رحمانه کشته می‌شوند. باید الزامی وجود داشته باشد که به جای هر درختی که برای مصارف مختلف بریده می‌شود، گیاهی کاشته شود. این باید شعار ما باشد: “زندگی کن و اجازه زندگی بده”

پیشنهاد بهتر اینکه سازمانی باشند که مثل ثبت احوال برای درختانی که کاشته می شوند شناسنامه الکترونیکی صادر کند تا در صورت هر اقدام اشتباهی جلوی آن گرفته شود. (پیشنهاد گروه علمی تحقیقاتی نیکاتیس این است که نرم افزاری جامع طراحی شود که اسم و کد شناسه ، سال کاشت، نوع درخت و لوکیشن درخت مذکور در آن ذکر شود. و ترجیحا از درختان مقاوم و خاص هر منطقه استفاده شود تا درخت عمر طولانی تری داشته باشد).

• کشاورزی:

فرهنگ مصرف‌گرایی و استفاده از سموم در کشاورزی به دلیل رشد جمعیت به تعادل محیط‌زیست آسیب وارد کرده است. در گذشته، مردم جنگل‌ها را از بین می‌بردند تا به عنوان زمین کشاورزی از آن استفاده کنند، سپس با به وجود آمدن فست فود‌ها و غذاهای حاضری مردم زمین‌ها را ر‌ها کردند و کارخانه‌ها به جای آن ساخته شدند. اگر روزی چیزی برای خریدن و خوردن نداشته باشیم چه می‌شود؟ کشاورزی را باید از خودمان شروع کنیم، گلدان یا سبزیجات در حیات پشتی بکاریم تا علاوه بر صرفه‌جویی در هزینه و سلامتی، فرهنگ تولید را دوباره احیا کنیم. ما می‌توانیم مسئولان مربوطه را وادار کنیم تا تبدیل زمین‌ها به ساختمان و کارخانه و استفاده از سموم شیمیایی را متوقف کنند.

در ادامه بحث بر خود لازم می دانیم که یکسری از راه کارهای اجرا شده در سطح جهان را به عنوان نمونه و خط مشی برای راهمان ذکر کنیم:

• موافقت نامه‌های زیست‌محیطی داوطلبانه (برای شرکت ها، تولیدی ها و …)

در کشورهای صنعتی، اغلب یک پلت فرم (موافقت نامه‌های زیست‌محیطی داوطلبانه) را به شرکت‌ها ارائه می‌دهند تا حرکت‌هایی فراتر از حداقل استانداردهای نظارتی را به رسمیت بشناسند و از گسترش بهتر فعالیت‌های زیست‌محیطی حمایت کنند. در کشورهای در حال توسعه، مثل آمریکای لاتین، این موافقت نامه‌ها معمولاً برای اصلاح عدم رعایت مقررات اجباری استفاده می‌شوند. چالش‌هایی در چگونگی ایجاد اطلاعات پایه این توافق‌نامه‌ها، اهداف، نظارت و گزارش‌ها وجود دارد. با توجه به مشکلات ذاتی در ارزیابی، اثربخشی آن‌ها اغلب مورد سؤال قرار می‌گیرد و ممکن است محیط زیست را تحت تأثیر منفی قرار دهد.

• روش اکوسیستم

روش اکوسیستم با مدیریت منابع و حفاظت از محیط زیست که هدفش در نظر گرفتن روابط متقابل پیچیده کل اکوسیستم (پروسه تولید و استفاده از سموم مخرب محیط زیست بیشتر مدنظر است) به جای پاسخ به مسائل خاص و چالش‌ها است. در حالت ایده‌آل، تصمیم گیری  به این روش، فعالیتی مشترک برای برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری بین ارگان ها است که شامل طیف گسترده‌ای از سهامداران در سراسر ارگان های دولتی، همچنین نمایندگان صنعت، گروه‌ها و جوامع محیط زیستی می‌باشد. این روش، در حالت ایده‌آل، سبب تبادل بهتر اطلاعات مفید در جهت تولید محصولات دوستدار محیط زیست (کم ضرر و تا حدودی تجزیه پذیر)، توسعه استراتژی‌های متضاد، با نتیجه و بهبود حفاظت محیط زیست منطقه‌ای می‌شود.

نمونه ای از توافق نامه های زیست محیطی:

نقشه روتکل کیوتو

توافق‌نامه‌های بین‌المللی زیست‌محیطی

بسیاری از منابع زمینی آسیب‌پذیر هستند زیرا تحت تأثیر فعالیت‌های بشری می‌باشند، در نتیجه، بیشتر تلاش‌ها برای این است که توافق‌نامه‌ها را در کشورها گسترش دهند تا دولت‌ها با امضای آن، از آسیب‌ها جلوگیری یا تأثیر فعالیت‌های بشری بر روی منابع محیطی را مدیریت کنند. این توافق‌نامه‌ها می‌توانند شامل عوامل مؤثر بر روی آب و هوا، اقیانوس‌ها، رودخانه‌ها و آلودگی هوا باشند. وقتی از توافق‌نامه‌های بین‌المللی محیط زیستی پیروی نشود، آن‌ها به مفاد حقوقی در اسناد حقوقی نیاز پیدا می‌کنند. این توافق‌نامه‌ها دارای سابقه طولانی می‌باشند، برخی از توافقنامه‌های چند ملیتی پیش از این در ۱۹۱۰ در اروپا، آمریکا و آفریقا بسته شده‌اند. بعضی از این توافقنامه‌های چند ملیتی شناخته شده شامل

Kyoto Protoco, Vienna Convention on the Protection of the Ozone Layer, Rio Declaration on  Environment and development  می‌باشند.

دولت‌ها

بحث در مورد حفاظت محیط زیست اغلب روی نقش دولت‌ها، مجلس و اجرای قانون تمرکز می‌کند. هر چند، در مفهوم گسترده، حفاظت محیط زیست وظیفه همه مردم است نه فقط دولت. بحث‌های مربوط به محیط زیست شامل طیف گسترده‌ای از ذی نفعان شامل صنعت، گروه‌های بومی، گروه‌های محیطی و نمایندگان جامعه می‌باشد. تصمیمات گرفته شده برای حفاظت محیط زیست بازتاب این طیف گسترده از ذی نفعان است و در بیشتر کشورها مشترک می‌باشند.

بسیاری از قوانین، حقوقی اساسی برای حفاظت از محیط زیست وضع می‌کنند و بسیاری از معاهدات بین‌المللی حق زندگی در محیط سالم را قائل‌اند. همچنین، بسیاری از کشورها، سازمان‌ها و آژانس‌هایی دارند که به حفاظت از محیط زیست اختصاص داده شده‌اند. در برنامه محیط زیست سازمان ملل، بخش حفاظت از محیط زیست بین‌المللی وجود دارد. اگرچه حفاظت از محیط زیست تنها وظیفه آژانس‌های دولتی نیست اما این مراکز، در ایجاد و حفظ استانداردهای بنیادی حفاظت از محیط زیست و تعامل آن با مردم، اهمیتی اساسی دارند.

در زیر تاریخچه مختصری از اقدامات انجام شده برای حفاظت از محیط زیست در کشورهایی اروپایی آورده شده است:

حفاظت از محیط زیست در تانزانیا در طول اشغال شرق آفریقا به وسیلهٔ آلمان آغاز شد (۱۸۸۴–۱۹۱۹) _ قوانین استعماری برای حمایت از جنگل‌ها تصویب شد که به موجب آن فعالیت‌های سنتی بومی مانند شکار، جمع‌آوری هیزم (برای تولید سوخت یا ذغال) و چرای گاوها محدود شدند. در سال ۱۹۴۸، Serengeti  به‌طور رسمی به عنوان اولین پارک ملی برای گربه های وحشی در شرق آفریقا تأسیس شد. از سال ۱۹۸۳، از طریق ایجاد شورای ملی مدیریت محیط زیست (NEMC) و توسعه اقدامات زیست‌محیطی، تلاش‌های گسترده برای مدیریت مسائل زیست‌محیطی در سطح ملی انجام شد.

حفاظت دولت

بخش محیط زیست، بدنه اصلی دولت در حفاظت محیط زیست است. این کار از طریق تدوین سیاست، هماهنگی و نظارت بر مسائل زیست‌محیطی، برنامه‌ریزی محیط زیست و سیستم‌های پژوهشی زیست‌محیطی انجام می‌گیرد. شورای ملی مدیریت محیط زیست (NEMC) یک مؤسسه است که اولین قوانین ملی مدیریت محیط زیست را در زمان تأسیسش در سال ۱۹۸۳ وضع کرد. این شورا در مشاوره به دولت‌ها و جوامع بین‌المللی در طیف وسیعی از مسائل زیست‌محیطی نقش دارد. NEMC هدف های دنباله داری دارد که عبارتند از: ارائه مشاوره فنی، هماهنگی فعالیت‌های فنی، توسعه دستورالعمل‌های اجرایی و روند آنها، نظارت و ارزیابی فعالیت‌هایی که بر محیط زیست مؤثرند، ترویج و کمک به اطلاعات زیست‌محیطی و ارتباطات و پیشرفت دانش علمی. سیاست‌های ملی محیط زیست در سال ۱۹۹۷ به عنوان یک چارچوب زیست‌محیطی (در تانزانیا) اتخاذ شدند. اهداف سیاست‌ها در لیست زیر وجود دارند:

1. اطمینان از استفاده پایدار و عادلانه منابع، بدون صدمه به محیط زیست یا به خطر انداختن سلامت و ایمنی

2. پیشگیری و کنترل تخریب زمین، آب، گیاهان و هوا

3. حفظ و تقویت میراث طبیعی و ساختهٔ بشر، شامل تنوع زیستی اکوسیستم‌های منحصر به فرد

4. بهبود وضعیت و بهره‌وری از مناطق تخریب شده (بیابان زدایی، بهبود وضعیت چشمه ها، رودخانه ها ، کوه ها و تفرجگاه های تخریب شده)

5. بالابردن سطح آگاهی و درک مردم از ارتباط بین محیط زیست و توسعه یافتن

6. ارتقاء مشارکت فرد و جامعه

7. ارتقاء همکاری‌های بین‌المللی

جالب است بدانید تانزانیا امضاکننده تعداد قابل توجهی از کنوانسیون‌های بین‌المللی شامل اعلامیه ریو برای توسعه، و محیط زیست در سال ۱۹۹۲، و کنوانسیون تنوع زیستی در سال ۱۹۹۶ می‌باشد. قانون مدیریت محیط زیست، ۲۰۰۴، اولین قانون جامع و چهارچوب بنیادی برای تصمیم‌گیری‌های مدیریتی زیست‌محیطی می‌باشد. ابزارهای سیاسی که بخش‌هایی از این عملکرد می‌باشند عبارتند از: ارزیابی اثرات شدید زیست‌محیطی، ارزیابی استراتژی‌های زیست‌محیطی و مالیات بر آلودگی صنایع خام و تولیدات (بخصوص تولیدات صنعتی). تأثیر این تحولات، تنها در طول زمان مشخص می‌شوند، همان گونه که نگرانی‌ها در مورد اجرای آن‌ها بر اساس این واقعیت، زمانی بروز می‌یابد که کمبود ظرفیت برای اجرای قوانین زیست‌محیطی و کمبود ابزار کار برای حفاظت از محیط زیست وجود داشته باشند.

جالب است بدانید پارک جنگلی ملی لانگ وان کن، یک منطقه حفاظت شده ملی در شهر هیونان، چیلین، چین است  و حفاظت از محیط زیست در چین برای اولین بار در سال ۱۹۷۲ بر اساس تحریک کنفرانس سازمان ملل متحد در مورد محیط زیست انسانی در استکهلم، سوئد بود. بر این اساس، آن‌ها شروع به ایجاد آژانس‌های حفاظت از محیط زیست کرده و زباله‌های صنعتی را تحت کنترل درآوردند. چین یکی از اولین کشورهای در حال توسعه برای پیاده‌سازی یک استراتژی توسعه پایدار بود. در سال ۱۹۸۳ شورای دولتی اعلام کرد که حفاظت از محیط زیست باید یکی از سیاست‌های ملی اصلی باشد و در سال ۱۹۸۴ آژانس ملی حفاظت از محیط زیست (NEPA)  در این کشور ایجاد شد. پس از جاری شدن سیل در سال ۱۹۹۸ در رودخانه یانگزا، NEPA  آژانس حفاظت از محیط زیست را به روز رسانی کردند  (SEPA)، به این معنی که حفاظت از محیط زیست در حال حاضر در سطح وزرا اجرا شده‌ است. در سال 2008 SEPA با نام صحیح خود شناخته شد Ministry of Environment Protection of the People’s Republic of China (MEP).

جالب است بدانید که چین حتی ابزارهای کنترل آلودگی هم دارد و همه اینها برای حفاظت از محیط زیست می باشد.

با توجه به مثال ها و موارد ذکر شده لازم است ایران عزیزمان نیز با تکیه بر مغزهای متفکر و هدایت تولیدات خود به سمت آسیب هر چه کمتر به محیط زیست قدم بردارد و محصولات ارگانیک و تجزیه پذیر تولید کند. همچنین تصمیماتی اتخاذ کند برای حفاظت از منابع و جنگلهای بی شمار ایران عزیز.

فروشگاه اینترنتی نیکاتیس ارگانیک